Trouwjurk kwijt?!

Harsen en lakken

Het is een raar gegeven, maar áltijd als dingen goed en soepeltjes verlopen, vraag je je als mens dus af wanneer het mis gaat. In mijn geval was dat dus vanochtend. Precies een week voor ons vertrek naar Frankrijk. Tot nog toe is het plannen voor onze bruiloft meer dan geweldig gegaan. Zowel voor onze bruiloft in Nederland als in Frankrijk is bijna alles geregeld en nu zijn wij eigenlijk alleen nog maar het aftellen. Wij zullen namelijk volgende week zaterdag naar Frankrijk vertrekken en woensdag 11 juli is dan dé dag. Gisteren waren we gezellig een dag met mijn vader naar Slagharen en aankomende week staat eigenlijk nog vooral in het teken van werken. Vandaag had ik in de namiddag een hars-afspraak met de schoonheidsspecialiste staan en vrijdagavond voordat we vertrekken heb ik nog een mani-pedi afspraak staan. Ik had trouwens vorig jaar in Parijs een nagellak van Chanel gekocht die ik dacht te gaan dragen, maar uiteindelijk is het die kleur niet geworden; hij was véél te roze en ik vond het Barbiegehalte net wat te hoog. Ik ga nu voor een kleur van het merk ANNY, namelijk Welcome aboard. Hij lijkt precies op mijn meest gedragen kleur van Barry M. die ik super veel draag, maar die lak heb ik in middels zo vaak gebruikt dat de textuur helemaal dik en stroperig geworden is. Ook werd ik eventjes geleden door mijn lieve collega’s verrast met een parfum voor onze bruiloft, namelijk Miss Dior Absolutely blooming! Ze hadden dat heel slim aangepakt, want éé van de dames had heel terloops gevraagd of ik al wist welke geur ik zou gaan dragen, en toen noemde ik dus heel enthousiast déze op. Signorina eleganza van Ferregamo was trouwens ook een kanshebber, maar ja. Dior is natuurlijk toch Dior en eigenlijk kan ik me geen mooier en chiquer flaconnetje indenken. Het hart van de geur bestaat uit damascusrozen en pioenrozen, en ik heb natuurlijk ook op pioenen voor in mijn trouwboeket gevraagd. Ik was écht ontroerd. Ik heb de parfum sinds ik hem in huis heb trouwens nog geen enkele keer opgedaan! Ik wil hem perse bewaren voor de grote dag.

‘Maar dit is mijn jurk helemaal niet!’

So far, so good. Tótdat ik vanochtend naar de bruidszaak ging om mijn op maat gemaakte jurk op te halen. We zaten netjes aan de tafel te wachten en het viel me al op dat de hoes van de jurk zo ‘smalletjes’ was toen ze er mee naar beneden kwam. Blijkbaar heb ik die gedachte direct weer los gelaten. Ik ging mee de paskamer in en ik stond er helemaal klaar voor in korset en onderrok. Ik heb inmiddels geleerd dat je je schoentjes het beste kunt aantrekken wanneer je dát ensemble aan hebt, en dan zittend op een stoeltje. Je onderrok kun je dan even op je schoot leggen. Ik sta op, draai me van geen kwaad bewust en nietsvermoedend om om naar de spiegel te kijken waaraan mijn jurk hing, alleen….”Maar dit ís mijn jurk helemaal niet,’ roep ik bijna wanhopig uit. Mijn hart staat even stil en steeds erger wordende hórrorscenario’s rondom de jurk doemen in mijn hoofd op. Aan de spiegel hangt een beeldig jurkje, maar heel recht, gewoontjes, smalletjes, en vooral absolúút niet mijn maat. De vrouw kijkt me een beetje beledigd aan en vraagt heel schaapachtig: ‘Is dit jouw jurk niet?’ ‘Nee!’ Wáár is mijn jurk? Heeft iemand anders mijn jurk? Is mijn jurk verdwénen? Is míjn jurk op maat gemaakt voor iemand met maat 34? Moet ik déze wéék nog twaalf kilo afvallen om me in déze jurk te wurmen? WAAR IS MIJN JURK? ‘Ik ga even boven de coupeuse erbij halen’. En ze laat me achter in die paskamer en ik denk heel even dat ik bezwijk van de stress, nog steeds in niets meer dan een korset, een hoepelrok en mijn Jimmy Choos. Twee minuten later staat de coupeuse in mijn pashok. ‘Is dit niet jouw jurk?’ vraagt ze. Wenkbrauwen opgetrokken. Héél even denk ik nog dat de stress me toch op de één of andere manier te veel is geworden en is dit hem dan misschien toch? Ben ik gek geworden? ‘Nee’, zeg ik, met bonkend hart. ‘Míjn jurk is veel…nou ja. Gróter. Met meer kant. En mouwtjes’. En dan zie ik het lampje boven haar hoofd verschijnen. Plotseling weet ze het weer. Dan komt er een moeilijk verhaal over ‘dat mijn trouwjurk over de naaimachine lag en dat ze er aan was begonnen, maar toen naar huis moest en dat iemand anders hem blijkbaar in de verkeerde hoes gestopt heeft’. Het punt is nu wel dat er nog niéts aan de jurk gedaan is en dat hij én nog moet worden ingenomen en ingekort. Dat innemen schijnt niet al te veel tijd in beslag te nemen. Dat inkorten…is een heel ander verhaal.

Silver lining

De laatste keer legde ze namelijk al uit dat alle kanten stukken er afgehaald moeten worden, dan gaat er een flink stuk van de lengte af en dan moeten al die kanten stukken er weer terug op geplaatst worden. ‘Ik had deze jurk dus eigenlijk volgende week af willen maken’. ‘Maar we vertrekken volgende week al’, jammer ik. Vólgende week moet ik die jurk al áán kunnen. Ik heb geen tijd om nóg een keer terug te komen. Ik moet mijn wenkbrauwen nog laten harsen, ik moet nog steeds (!!!) een onderbroek vinden, mijn haar moet nog geverfd worden, ik moet nog vijf dagen werken en ik moet ook nog elke dag aan fitness doen. ‘Geen zorgen’. Ga maar even wat anders doen, en dan kun je de jurk vanmiddag komen ophalen. Hoezo?! Wat anders doen? Nou já zeg. Helemaal verbólgen ben ik. Alsof ik verder niets anders te doen heb. Alsof ik niet meer dan twáálfhonderd euro voor dit hele ensemble heb neergelegd! De bruidszaak zit in Schiedam, dus het is voor ons te ver om helemaal naar huis en dan weer terug te gaan. We besluiten dus om even de gedachten te verzetten en naar Vlaardingen te gaan, want dat is nog enigszins in de buurt. Ik zou gebeld worden zodra de jurk klaar is. Bizar genoeg vind ik hiér trouwens een mooi kanten slipje dat precies bij mijn korset past. Iets met een spreekwoordelijke ‘Silver lining’. Want het toeval wil dat ik die dus nog aan heb. Alsof het zo had moeten zijn, blijkbaar. Uiteindelijk wordt een uur twee uur, twee uur wordt drie uur en uiteindelijk vraag ik André of we toch niet alsjeblieft terug kunnen. Ik ben er totáál niet gerust op en de doemscenario’s tollen steeds harder en dreigender rond. Nog voordat we gebeld worden, zijn we al weer terug in de winkel, waar de jurk inmiddels bijna klaar is. Er wordt terloops sorry gezegd en ik moet nog de volle honderdenvijftig euro voor het vermaken betalen ook. Ik snap dat het voor hen gewoon een trouwjurk is die daar over de naaimachine ligt, maar voor mij is het een jurk die ik ga dragen op één van de belangrijkste dagen van mijn leven. Ik moet zeggen dat het met mijn jurk meteen raak was en ik er nog steeds helemaal van in de wolken ben, maar dít vond ik wel echt even een heel grote anti-climax.

DIT WIL JE TOCH NIET MEEMAKEN IN DE WEEK VOORDAT JE GAAT TROUWEN?

© ByChristiana, tekst. Erica Budding, fotografie. All rights reserved.

10 Comments

  1. Ai, nee natuurlijk wil je dit niet meemaken vlak voor je gaat trouwen! Ook al komt het natuurlijk best wel goed, ik vind het raar dat die zaak niet snapt dat je in de zenuwen bent. Trouwen doe je in principe niet elke dag, zij weten toch ook dat veel vrouwen willen dat het perfect is?

  2. margriet says:

    aaahhh, vreselijk…ze hadden je op zijn minst een korting kunnen aanbieden vind ik. Gelukkig is het goed gekomen.

  3. Wat een toestand! En wat een foute winkel, de service is echt waardeloos zeg! Ik mag hopen dat je die slip gratis erbij kreeg en ze hadden die 150 euro ook best kunnen kwijtschelden. Zij maken waarschijnlijk genoeg winst op zo een jurk… Schiedam is zeker niet om de hoek.
    Ik snap dat je in alle staten was, maar het komt goed gelukkig. Ik herken het wel, alles loopt op rolletjes en dan zou ik ook bang zijn dat er iets mis moet gaan. Oké, dit heb je dan gehad, nu moet het wel in orde komen allemaal.
    Haha, die André als Minion! Te leuk!

    1. Christiana says:

      Haha, het broekje vond ik uiteindelijk bij een lingeriezaakje in Vlaardingen (waar we dus heen waren gereden om de tijd te doden) en kostte me nog geen tientje;-) Dat was dus een geluk bij een ongeluk. Zeker trouwens ook een wijze les voor brides to be; een korset hoef je eigenlijk helemaal niet perse in de bruidswinkel te kopen. Bij een lingeriezaak heb je namelijk ook mooie korsetten voor minder geld en dan kun je er meteen een passend en betaalbaar broekje bij kopen. Maar goed, dat is natuurlijk allemaal achteraf…ach ja, als je alles van tevoren weet;-)

  4. Oh nooooo, ik kan me je stress zo goed voorstellen! Is de bruidszaak je helemaal in niets tegemoet gekomen voor dit ‘euveltje’? Ik bedoel, ze hadden je op zijn minst een tegoedbon voor een lekkere kop koffie met gebak kunnen aanbieden bij een tentje in de buurt ofzo. Of heel veel excuses, of een grote bos bloemen, of weet ik veel wat. Is hij nu wel helemaal op maat?

    1. Christiana says:

      Ik ben het helemaal met je eens hoor Natasja. Ik had ook echt wel gedacht dat er ‘iets’ van compensatie zou komen, maar helaas. De jurk is nu wel helemaal op maat en klaar om gedragen te worden. Het ís dus uiteindelijk allemaal goed gekomen, maar de manier waarop is natuurlijk wat minder….

  5. Uit een eerdere blog begreep ik dat je na de trouwerij en alle festiviteiten nog eens uitvoerig wilde schrijven over het aanschaffen van je trouwjurk bij deze zaak.

    Jouw ervaring met de laatste doorpas zou ik bijna schokkend noemen als je bedenkt dat ze je helemaal in de stress jagen door met de verkeerde jurk aan te komen. De goede jurk is nog niet eens vermaakt en van jou wordt verwacht dat je maar even terugkomt (en ook nog eens extra reiskosten maakt). Pas als je aangeeft dat dat niet mogelijk is gaan ze het direct oplossen (en blijkt de vele tijd die er nodig zou zijn om in te korten) toch veel korter dan je aanvankelijk werd verteld. Hierdoor bekruipt mij het gevoel dat ze dit verhaaltje (de lange aanpassingstijd) aan iedere bruid vertellen om met een fors bedrag vermaakkosten te kunnen komen. Dat ze jou nog 150 euro hebben laten betalen nadat ze zelf zo in gebreke zijn gebleven is schandalig en getuigt van gebrek aan iedere vorm van service en klantvriendelijkheid. Ik hoop dat je met naam en toenaam gaat noemen in je artikel zodat alle bruiden weten dat ze daar ver uit de buurt moeten blijven.

    Sterkte met de laatste loodjes, een fijne aanloop naar de grote dag en natuurlijk een onvergetelijke trouwdag.

    1. Christiana says:

      Beste Lisa, ik snap volkomen wat je bedoelt met je opmerking over de tijd van het vermaken en dat het eigenlijk gewoon een standaard praatje is. Bij de eerdere pas-sessie werd inderdaad verteld dat het allemaal erg lang zou duren omdat het veel werk was en dat daarom die kosten zo hoog waren, want inderdaad; 150 euro is gewoon veel geld! Ik moet zeggen dat ik nog steeds vreselijk blij ben met de jurk en het was ook echt mijn eerste keus maar dit ‘voorval’ heeft mij zeker wel een blijvend onderbuikgevoel gegeven over deze bruidsmodezaak. Super jammer. Inderdaad; ik ga nog een artikel schrijven over mijn ervaringen van begin tot eind (en dan zal ik ook zeggen om welke zaak het gaat), maar daar wacht ik mee tot we getrouwd zijn en ik echt ook foto’s van mij in de jurk kan delen. Super bedankt nogmaals voor je reactie.

  6. Holy sh.. !! Wat erg zeg! Een foutje is menselijk, maar hoe ze daar mee omgaan is beneden alle peil. Een beetje inlevingsvermogen had ze gesierd en mag je van zo’n zaak zeker wel verwachten. Je komt er niet gewoon een broodje halen ofzo.. Valt me ook echt tegen dat ze je geen enkele compensatie hebben aangeboden, echt onfatsoenlijk gewoon. Fijn dat je wel geslaagd bent voor een matchende onderbroek, toch nog geluk bij een ongeluk ;-). Heel veel succes met de laatste loodjes lieve Christiana!

    1. Christiana says:

      Precies! Een fout is op zich niet onoverkomelijk, maar de manier waarop er mee om gegaan is, was beneden alle peil. Het doet me echt op een vreemde manier goed, jullie verontwaardigde reacties, want door de lauwe reactie in de winkel dacht ik echt even; ‘stel ik me nu aan?’ Dankjewel lieve Deb!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.