Ik heb jullie wat te vertellen.

Beware

Een nieuw begin

De afgelopen maanden heb ik dit artikel in gedachten al tientallen keren geschreven. Ik was aan het wachten op iets, en nu dat eindelijk zover is (ik kom er morgen op terug) kan ik het jullie vertellen. Andre en ik zijn vorig jaar gescheiden. Omdat ik het te persoonlijk vind om hier heel diep op in te gaan, zal ik dat dan ook niet doen, zeker omdat mijn blog niet in de eerste plaats een persoonlijk blog is. Met mijn artikelen hoop ik andere vrouwen te inspireren op vlakken waar ik zelf enthousiast over ben; mijn pomeriaan Sketch, interieur, beauty, mode en natuurlijk heb ik door de jaren heen ook wel het een en ander aan persoonlijke verhalen gedeeld. Omdat mijn leven van de ene op de andere dag volledig op zijn kop stond, wist ik natuurlijk wel dat ik er uiteindelijk aan moest geloven; het schrijven van dit artikel dus. Ik verwacht niet dat jullie veel gemerkt hebben van het feit dat mijn leven een tijdje volledig heeft stil gestaan. Ik ben namelijk al die tijd gewoon door blijven bloggen en dat heb ik heel bewust gedaan. Na al die jaren is mijn blog nog steeds mijn grote trots en ik moet echt zeggen dat de blog me voor een groot deel overeind gehouden heeft. Ik kon geloven dat er echt nog mooie dingen waren, fijne dingen, fijne momenten. Het bezig blijven met dagelijkse routines heeft mij de afgelopen maanden echt overeind gehouden, een doel gegeven, een reden om niet op te geven of in bed te gaan liggen met de gordijnen dicht en de dekens over me heen.

13 jaar samen

We zijn dertien jaar samen geweest, waarvan drie jaar getrouwd. Zoals ik al zei, ik wil en zal niet ingaan op details. Wat ik er over wil zeggen is dat Andre de gene is die het initiatief genomen heeft voor de scheiding. Hij was met veel andere dingen bezig en dat wist ik natuurlijk ook. Uiteindelijk is de keus om uit elkaar te gaan wel een heel goede geweest. Het was eigenlijk al heel kort nadat het definitieve besluit genomen was, dat ik merkte dat ik volledig op begon te bloeien. Toegeven dat het niet goed met je gaat en dat je je eigenlijk heel erg ongelukkig en eenzaam voelt, is verschrikkelijk moeilijk. En dit toegeven aan jezelf is eigenlijk het allermoeilijkst. Dat is dan ook echt een heel belangrijke les die ik in de afgelopen maanden heb geleerd. Hoewel het inmiddels al weer een half jaar geleden is herinner ik me al die moeilijke momenten nog als de dag van gisteren. Ik herinner me wat er door me heen ging. Hoe ik Sketch tegen me aan hield en hoe haar rustige ademhaling mij ook rustig hield. Ik herinner me wie ik als eerste belde (dat was jij, Erica). Ik herinner me het ongeloof van mensen die ik het vertelde, de verbijstering, het verdriet. Ik herinner me hoe ik mij schaamde. Ik schaamde mij dat ons huwelijk mislukt was. Ik herinner me dat ik mij in alles voelde falen. Ik herinner me de angst die vooral de eerste dagen als een afgrijselijke donkere wolk boven mijn hoofd hing. Ik herinner me de alles overweldigende paniek die ik voelde. De paniek om mijn huwelijk op te moeten geven, mijn mooie huis, mijn hele leven. En dan Sketch natuurlijk. We waren het er direct over eens dat Sketch met mij mee zou gaan, maar ik voelde een alles overweldigende angst dat ik ergens terecht zou komen waar ik haar kwijt zou raken. Totaal ongegrond en niet realistisch achteraf natuurlijk, maar paniek is meestal ook niet realistisch. Paniek en angst kunnen je echter wel de adem benemen en je naar de keel grijpen. Paniek geeft geen zuurstof. Verdriet evenmin. En ik had zuurstof nodig. Ik kon het niet opgeven. Ik wilde het niet opgeven.

Doorgaan

Ik herinner me hoe ik mijn lieve collega belde die dag. Ik zei; ‘Ik kom gewoon werken morgen’. En zij kwam ook zodat ik die dag niet alleen zou zijn, ik ben haar daar tot op de dag van vandaag nog dankbaar voor. Ik herinner me dat ik zei; ‘Ik doe geen mascara op hoor, want de tranen blijven maar komen’. En daar was ik dan, de dag erna, zonder mascara dus, op mijn werk. Ik herinner me hoe zij me vast hield en toén al zei dat het allemaal goed zou komen. Vertrouwen had ik op dat moment echter vrijwel niet, of in ieder geval weinig. Alles was donker, somber, en bovenal ontegenzeggelijk angstig. Na enkele dagen huilen heb ik mezelf echter toch op de één of andere manier bij elkaar geraapt. Ik dacht; ‘Oké’. Hij heeft een besluit genomen, en dat ga ik nu ook doen. Ik ga kiezen voor mij en voor Sketch. En dat deed ik dus. Het besef dat ik er uiteindelijk alleen voor zou staan, was doodeng, maar het gaf me ook een soort kracht en motivatie. Na het weekend was ik dus degene die de makelaar belde om ons prachtige huis in de verkoop te zetten. Het voelde totaal onrealistisch op dat moment. Alsof het niet echt over mij ging. In deze tijd is je huis verkopen in feite een kwestie van een paar keer met je ogen knipperen en uiteindelijk was dat bij ons huis natuurlijk ook het geval. Ik heb echter heel wat tranen gelaten voor en later ook om het afscheid. Ik dacht altijd dat het állerergste was er kon gebeuren met ons huis was dat ik het kwijt zou raken. En nu ben ik het kwijt, en ik sta nog gewoon overeind. We vallen allemaal. Het gaat erom dat je weer opstaat. Uiteindelijk dan. Ik denk dat iedereen, hoe dan ook, op een bepaald moment op een bepaald punt in zijn of haar leven komt en denkt; Dit ga ik niet redden. Dit is zo ontegenzeggelijk onrealistisch en eng en overweldigend dat het je de adem beneemt. En toch kun je het. Ik heb het ook gedaan.

Nieuwjaar

Ik herinner me hoe de nacht van 31 december op 1 januari overging naar een nieuw jaar. Ik was op dit moment nog ’thuis’, alleen met Sketch. Ik herinner me hoe ik om middernacht in mijn pyjama met haar naar de zolder liep om door het raam samen naar het vuurwerk te kijken. Sketch wist niet waar ze kijken moest, zó mooi vond ze het! Ik herinner me hoe ik mijn gezicht in haar haartjes duwde en mezelf toestond om heel even te huilen. Ik herinner me hoe ik daar stond, met haar in mijn armen. Ik herinner me dat ik op dat moment ontzettend vastbesloten was er om een prachtig jaar van te gaan maken. Ik herinner me hoe opgelucht ik was omdat ik op dat moment de mogelijkheid had om dat verschrikkelijke jaar achter me te laten. Ik besefte me op dat moment dat mijn nieuwe leven gewoon daar op mij lag te wachten. Ik moest alleen het juiste pad vinden. En ik denk nu dat ik het gevonden heb. Ik deel morgen heel fijn nieuws met jullie.

© ByChristiana, tekst. Erica Budding, fotografie. All rights reserved.

20 Comments

  1. Och lieverd, wat een naar nieuws. Gek genoeg vermoedde ik het al. Ik kan het je een keer persoonlijk uitleggen hoe ik daar op kwam…
    Een echtscheiding kan zo pijnlijk zijn, maar goed hoe je jezelf opgepakt hebt. Je kan ook niet anders, je moet door.
    Gelukkig heb je Sketch en ik weet dat hij een grote troost voor je is. Dat is fijn.
    Heel veel sterkte, het is natuurlijk niet iets wat gisteren gebeurd is, maar de comments van iedereen zullen ook weer wat los bij je maken… Je mag mij altijd een DM sturen als je iets kwijt wilt. Liefs, Babs

    1. Christiana says:

      Dankjewel lieverd!! Inderdaad, ik ben inmiddels al weer een half jaar verder, maar jullie lezen het nu pas. Ik zag op tegen het schrijven van dit artikel, ook vanwege de reacties, alhoewel ik me er natuurlijk ook wel enorm door gesteund voel. Ik moet zeggen dat ik nu ook opgelucht ben. Ik heb er steeds min of meer omheen moeten draaien, maar nu kan ik gewoon weer schrijven over wat me bezig houdt en waar ik mee bezig ben, en dat zijn op dit moment heel leuke dingen, maar dat lees je morgen! Nogmaals dankjewel lieve Babs. Je reactie betekent heel veel voor mij.

  2. Marleen says:

    Prachtig verwoord lieve zus,en alles gaat ook echt goed komen❤️

    1. Christiana says:

      Dankjewel lieve zus, I know;-)

  3. 😘 Je bent zo sterk!

    1. Christiana says:

      U2!!!!!!

  4. Lieve Christiana,

    Ik vermoedde het al een paar maanden hoe dat kan én wil ik hier niet uitleggen. Wat fijn dat je zo sterk bent en de weg omhoog, samen met Sketch, gevonden hebt. Hoewel dieren niet kunnen praten voelen ze zoveel aan en kunnen ze je helpen. Je hebt een prachtig blog je gaat er zeker komen. En ach een huis is uiteindelijk toch niet meer dan een stenen omhulsel weliswaar met liefde en smaak ingericht maar het uiteindelijk geluk zit in je hoofd. Liefs, Ilona

    1. Christiana says:

      Dankjewel Ilona! Nu snap je ook dat ik minder reageerde. Ik heb zo geraasd de afgelopen maanden, alleen maar ‘aangestaan’. Ik was blij dat ik überhaupt blogs heb kunnen schrijven, maar het reageren lukte me gewoon even niet. Maar ik lees alle comments en alle mails. Dankjewel daarvoor, echt!!!

  5. Hey lieve Christiana, hier schrik ik toch wel van. Wat een verdrietige periode moet dat voor je zijn geweest. Valt allemaal niet mee. Gelukkig heb je veel steun gehad aan je lieve Sketch, familie, vrienden en collega’s.
    Ik kan me zo voorstellen dat je er tegenop zag om dit op papier te zetten. Vind het heel moedig dat je het gedaan hebt. Hopelijk put je er uiteindelijk ook weer een beetje troost uit. Ik gun je in ieder geval het allerbeste 💗. En heb er respect voor hoe je ermee om bent gegaan en ik ben héél benieuwd naar het leuke nieuws dat je morgen met ons gaat delen. Een hele dikke knuffel 😘.

    1. Christiana says:

      Dankjewel voor jouw lieve knuffel, die kan ik echt heel goed gebruiken! Het was niet fijn de afgelopen tijd. Ik heb inderdaad nog nooit eerder zoveel moeite gehad om aan een artikel te beginnen. Ik kón het gewoon niet. Maar ik ben blij dat het er nu uit is;-) Ik ben onze date ook niet vergeten hoor;-) Tot gauw!!

  6. Wat ontzettend verdrietig, heel dapper hoe je alles verwoord hebt. Ik wens je heel veel sterkte en ben benieuwd naar het leuke nieuws. Dikke knuffel 😘

    1. Christiana says:

      Dankjewel Darina, lief van jou!

  7. Klasse hoe je het beschreven heb,Ben blij dat ik je een stukje kan helpen in je nieuw leven ,Liefs Papa

    1. Christiana says:

      ah, lieve papa;-)

  8. *Hele grote digitale knuffel*

  9. Ah jeetje, ik las je artikel met een enorm brok in mijn keel. Wat heb je veel doorstaan afgelopen jaar en wat moet het verdrietig en eenzaam zijn geweest. Maar wat straalt er tegelijkertijd ook veel kracht van je verhaal af. Enorm veel respect voor jou, voor Sketch en voor de weg die je aflegt, hoe moeilijk en onbekend die ook is. Een heel heel dikke knuffel ❤️

  10. Ach nee, wat heftig! Ik had wel al een tijdje het gevoel dat er wat was, maar ik had niet verwacht dat het dit was. Heel begrijpelijk dat je het nu pas deelt, en knap hoe je al die tijd toch ‘gewoon’ hebt kunnen bloggen. Wat mooi, sterk en goed verwoord en wat fijn dat je ook positieve dingen ziet. Heel veel sterkte en een dikke knuffel!

  11. Jeetje, ik zit dit met tranen in mijn ogen te lezen. Vanwege je veerkracht en hoe je daarover schrijft. En hoe eerlijk en open je hierover bent. Over je angst en je huilen. Zo mooi. Dank je wel voor je openheid en ik wil jou en Sketch een geweldig 2022 wensen alsnog met veel kracht in jullie mooie nieuwe huisje. Oh ja, bedankt dat je schrijft over de liefde voor je dier en wat een dier met je kan doen. Dat een dier je kan helpen in moeilijke tijden. Love it! Sterkte hoor!

    1. Christiana says:

      Ah Amina, dankjewel voor je hartverwarmende bericht, dat betekent heel veel voor mij;-)

  12. Wat heftig allemaal! Super dat je nu gewoon een eigen stekje hebt gekocht voor jou en Sketch. Heel veel geluk!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.