Onlangs werd ik geïnterviewd door het tijdschrift ‘Vriendin’ over mijn zenuwpijn na het trekken van een verstandskies, de zes jaar zenuwpijn die daar op volgden en de operatie waardoor ik mijn leven weer terug kreeg. Het hele interview kun je hier lezen.
Christiana liet haar verstandskies trekken, met jaren van pijn tot gevolg
Tijdens het trekken van een verstandskies werd er bij Christiana (36) een zenuw geraakt, met verstrekkende gevolgen. Een heftige en experimentele operatie zorgde ervoor dat ze haar leven weer terug kreeg. Het begon allemaal in 2010 met een simpele en doodnormale ingreep: het verwijderen van een verstandskies. Mijn linker verstandskies was al verwijderd en dat was prima verlopen. Ik maakte me dan ook nergens zorgen over toen mijn verstandskies rechtsonder getrokken moest worden. Maar dit keer duurde de ingreep een stuk langer. De kaakchirurg moest hevig wrikken om de kies los te krijgen en ’s avonds, uren na de ingreep, leek de verdoving nog altijd niet uitgewerkt. De volgende dag werd ik wakker met helse pijn. Ik wist meteen: dit zit niet goed. Ik kon dezelfde dag nog bij de kaakchirurg terecht. Zij vertelde me, op heel nonchalante toon, dat er “inderdaad een zenuwtje geraakt was”. Deze zou zich waarschijnlijk zelf herstellen, ik moest rustig afwachten en een paracetamolletje nemen voor de pijn. Maar de zenuw herstelde zich niet. Niet na een week, niet na een maand en ook niet na een jaar. Vanaf dat moment heb ik zes jaar helse pijn gehad. Een brandende, schietende, alles verzengende zenuwpijn, waar ik dag en nacht mee moest leren leven.
Suf van de pillen
De pijn beïnvloedde mijn hele leven. Een sjaal tegen mijn gezicht, make-up opdoen of zoenen, dat ging allemaal niet meer. Ik bleef drie dagen in de week werken, maar kwam elke avond huilend thuis. De pijn slokte me op en putte me uit. Het voelde alsof mijn leven stil stond. Ik kende geen plezier meer. Zenuwpijn noemen ze niet voor niets suïcidale pijn. Het is alles omvattend en het houdt nooit op. Soms bleef ik dagen in het donker in mijn bed bleef liggen. De huisarts stuurde me uiteindelijk door naar een pijnarts. Ik kreeg medicatie voorgeschreven, maar of het hielp niet of de bijwerkingen waren te hevig. Zo kwam ik twintig kilo aan en was ik een keer zo suf door de pillen dat ik bijna onder een auto liep. Daarna volgde nog een behandeling met stroomstoten en acupunctuur, maar ook dat mocht niet baten. Inmiddels waren we bijna drie jaar verder. De pijnarts kon niets meer voor mij doen. Na de pijnarts, volgde een chirurg in het Leids Universitair Medisch Centrum. Hij stelde een operatie voor waarbij de gehele zenuw zou worden doorgesneden. Maar, waarschuwde de chirurg, als de operatie mis zou gaan, en die kans was redelijk groot, dan zou de pijn niet te vergelijken zijn met de pijn die ik had. Mijn leven zou dan zo goed als over zijn, werd me verteld. De grond zakte onder mijn voeten vandaan. Die kans kon ik niet riskeren.
Een nachtmerrie die niet stopt
Maar net toen ik alle hoop had verloren dat ik ooit van mijn zenuwpijn af zou komen, ontmoette ik de man die, in mijn ogen, mijn leven heeft gered. De chirurg had mijn dossier doorgestuurd naar een neurochirurg gespecialiseerd in zenuwpijn. Ik kon het bijna niet geloven toen hij me vertelde dat hij me kon helpen. Het was zo’n lieve en relaxte man. Ik wist meteen dat ik in goede handen was. Zijn plan was een zenuwtransplantatie. Daarvoor moest hij mijn kaak breken en een zenuw uit mijn eigen kuit halen, om vervolgens in mijn gezicht te plaatsen. Dat klinkt ontzettend eng, maar ik vond alles goed, als ik maar eindelijk geholpen werd. De wachtlijst was zo lang, dat ik anderhalf jaar op de operatie moest wachten. Die tijd stond mijn hele leven in het teken van de zenuwtransplantatie. Ik had weer hoop, ging veel sporten, gezond eten en viel weer twintig kilo af. Ik wilde zo fit mogelijk voor de operatie zijn.
‘Ga maar lekker slapen’
Juni 2016 was het dan eindelijk zover. Dacht ik. Ik lag die ochtend helemaal klaar in het ziekenhuisbed maar werd maar niet opgehaald voor de operatie. Het was een paar uur later, toen eindelijk de chirurg binnenkwam. Met slecht nieuws. De operatie kon niet doorgaan. Er was een probleem in het OK-complex, ik kon weer naar huis en zou gebeld worden voor een nieuwe afspraak. Ik had hier anderhalf jaar naartoe geleefd en nu moest ik wéér wachten. Ik kon niet geloven dat ik zoveel pech had. De weken die volgden waren erger dan al die jaren met pijn. Ik heb nog nooit zo’n wanhoop gevoeld. Het leek alsof de nachtmerrie nooit meer voorbij zou gaan. Ik weet achteraf niet hoe ik die periode ben doorgekomen. Maar op de dag van operatie, twee maanden later, leek ik alle ellende te zijn vergeten. Ik had geen angst en voelde me rustig. Ik weet nog goed dat de neurochirurg zijn hand op mijn schouder legde en zei: “Het heeft lang geduurd hè, maar nu gaat het goed komen. Je gaat lekker slapen.” Dat deed me zoveel, nog steeds schiet ik er vol van.Toen ik wakker werd voelde ik een sterke pijn in mijn gezicht, maar wat me meteen opviel: het was een andere pijn dan ik de afgelopen zes jaar had gevoeld. De zenuwpijn was verdwenen. Toch drong het niet meteen tot me door wat dit betekende. Ik beleefde alles in een waas.
Een cadeau
De neurochirurg kwam later naar mijn kamer en vertelde me dat de operatie was geslaagd, maar wel anders was gegaan dan gepland. Mijn zenuwweefsel was zó beschadigd dat er geen transplantatie meer mogelijk was. In plaats daarvan had hij een lus in de zenuw gelegd zodat er geen pijnprikkels meer konden worden doorgegeven. Hij had deze specifieke operatie nog nooit eerder uitgevoerd. Na twee dagen mocht ik naar huis. Daar begon het revalideren. Ik kon alleen maar liggen, mocht niet kauwen, dronk alleen soep en smoothies en had veel pijn. Maar het maakte me niks uit. Het was allemaal verwaarloosbaar bij alle ellende die ik al had meegemaakt. Een groot cadeau. Ik zie het echt als een leven vóór en een leven ná de operatie. Zonder de pijn kan ik weer zijn wie ik altijd was. Het enige wat me er nu nog aan herinnert is dat mijn mijn onderlip rechts, en nog een stukje daaronder, gevoelloos is. Dat is soms wel onhandig met eten. Wanneer ik mors voel ik niet dat ik daar eten heb zitten. Als ik uit eten ga vraag ik ook altijd even aan mijn tafelgenoot of hij of zij even een seintje wil geven. We kunnen erom lachen. Er is goed mee te leven. Ook zoenen gaat nu gelukkig weer. Ik ben de neurochirurg zo ontzettend dankbaar. Het voelt als een groot cadeau dat ik mijn leven heb teruggekregen.
DANKJEWEL ‘VRIENDIN’ EN ESTHER, VOOR HET DELEN VAN MIJN VERHAAL!
©Esther Elligens, tekst. Erica Budding, fotografie. All rights reserved.
Wauw, wat een verhaal! En wat eng dat het erger had kunnen worden dan voorheen! Gelukkig dat je daarna die andere arts kreeg, wat een opluchting moet dat geweest zijn. En ik snap je helemaal, je wilt echt van die ellende af, dan is zo een operatie een noodzakelijk iets. Blij voor je dat alles goed is gekomen en je moet er toch niet aan denken, alles door zo een stomme verstandskies!
Wauw ik ben echt impressed door jouw verhaal. Bizar eigenlijk dat dit kan he en wat ben je toch eigenlijk een sterke vrouw. Dat idee had ik ook hoor maar nu nog meer!
Je had je verhaal al wel eens in het kort verteld, maar als je het hele verhaal leest, dan gaat dat door merg en been. Wat heb je afgezien! Echt een ellende! En het toont ook wat voor sterke vrouw je bent!
Heel erg mooi geschreven. Het gaat zoals Daphne heel treffend zegt, echt door merg en been. Verschrikkelijk wat je hebt mee moeten maken. Je gaat nietsvermoedend naar de kaakchirurg om je verstandskies te laten trekken, wat denk ik (bijna) een routine klus is voor kaakchirurgen en je complete leven staat op z’n kop. Wat een verschrikkelijke impact heeft het op je leven gehad en wat een bevrijding voor je moet het geweest zijn dat je eindelijk verlost was van die helse pijn en weer 100% van het leven kunt genieten. Heel goed dat je je verhaal hebt gedeeld destijds en geweldig dat het nu ook in Vriendin staat. Ik lees bijna nooit bladen dus ik ben blij dat je dit via je blog nog even met ons deelt. Hopelijk putten anderen die hier ook mee te maken hoop uit.
Wat ontzettend heftig! Zoveel pijn en ellende! Goed dat je je verhaal hebt gedeeld!