Vandaag krijg ik de sleutel van mijn nieuwe huis

Na maanden van regelen en wachten is het dan zover. Ik krijg de sleutel van mijn nieuwe huis.

Beware

Opnieuw beginnen

Er zijn in feite aardig wat woorden te bedenken waarmee ik het afgelopen jaar kan omschrijven. Maar vandaag is er vooral één woord dat centraal staat. En dat is dankbaar. Ongelofelijk dankbaar dat ik vandaag de sleutel van mijn nieuwe huis in ontvangst mag nemen. Ik heb gewoon een huis gekocht!
Toen ik hoorde dat mijn huwelijk voorbij was, voelde ik de grond onder me weg zakken. Want het leek niet alleen alsof mijn huwelijk voorbij was, het leek alsof mijn hele leven instortte. Het voelde alsof ik gefaald had, ontzettend gefaald. Gewoon in mijn hele leven. Het eerste weekend kon ik alleen maar huilen, maar op de één of andere manier wist ik mijzelf na dat weekend bij elkaar te rapen. Ik moest het nu alleen gaan doen, en kijk eens aan, ik héb het ook alleen gedaan. Het moment dat ik de makelaar belde om het huis te koop te zetten, voelde enorm onrealistisch. Het leek in feite alsof het niet over mij ging. Maar al gauw kwam het besef keihard bij me binnen. Het ging wél over mij, en ik zou helemaal opnieuw moeten beginnen. Ik weet nog hoe een paar mensen in het begin tegen me zeiden; ‘Alles komt goed, je bent sterker dan je denkt’. Maar op dat moment kun je mensen alleen maar wezenloos aankijken en je afvragen waar je het in gódsnaam allemaal vandaan moet halen. Als je gescheiden bent, zijn er eigenlijk twee periodes. De periode van voor de scheiding, en de periode na de scheiding. Je leven voor en je leven na, dus. En in feite is er ook een Christiana voor, en een Christiana na de scheiding. En wat leerde ik? Dat de Christiana van na de scheiding veel sterker is. Sterker dan ze ooit geweest is. Ik zal nooit vergeten wat notabene de hypotheekadviseur (of all people!) tegen me zei op een bepaald moment. ‘Voor mensen langs de zijlijn is het altijd makkelijk om hoop te hebben, maar als jij het lijdend voorwerp bent, is dat wel even anders’.

Regelen

Er moest zóveel geregeld worden. De scheiding zelf natuurlijk, de verkoop van het huis, de verhuizing en toen moest ik natuurlijk op zoek naar een nieuw huis. Ik heb er toendertijd bewust voor gekozen om de scheiding niet openbaar te maken op social media, in ieder geval niet tot ik mijn eigen huis had gevonden. En dat was natuurlijk niet voor niets. Mensen die niet bepaald het beste met je voor hebben, kunnen alleen maar zeggen dat het héél erg moeilijk, zo niet onmogelijk is om in je eentje, als vrouw alleen op mijn leeftijd, een huis te kopen, in deze tijd. Ik wilde geen meelijwekkende blikken, opgetrokken wenkbrauwen en minzame glimlachjes. Alleen al de gedachte dat mensen medelijden met me hadden, kon ik niet verdragen. Ik wilde sterk zijn, dapper. Ik wilde de wereld en na 36 jaar vooral mijzelf laten zien dat ik het ook wel alleen kon. Ik kon eerder niet de juiste woorden vinden om te vertellen hoe het voelde om na een relatie van dertien jaar uit elkaar te gaan. Hoe het voelde om te falen. Het was te rouw, te pijnlijk. Ik wilde gewoon een nieuw leven, en vandaag begint dat nieuwe leven dan eindelijk. Na maanden van oneindig veel dingen regelen, in spanning zitten en vooral heel veel afwachten kan ik dan vanmiddag om vier uur de sleutel van mijn nieuwe huis in ontvangst nemen. Het wachten duurde soms zo lang, en tegelijkertijd lijkt het nu het echt gaat gebeuren allemaal zo surrealistisch en kan ik me op bepaalde momenten nauwelijks voorstellen dat het al langer dan een half jaar geleden is dat ik voor de laatste keer de deur in mijn oude huis achter me dicht trok. Van mijn buurvrouw begreep ik dat het vooral allemaal ‘heel wit’ geworden was in het oude huis. De vogeltjes zijn weggevlogen. Ik kan niet wachten tot ze weer terugkeren en thuis komen, bij mij.

VIND JE HET LEUK OM OP DE HOOGTE TE BLIJVEN VAN DE VERBOUWINGEN IN DE KOMENDE TIJD, VOLG MIJ DAN OP INSTAGRAM! VIA INSTASTORIES HOU IK JULLIE OP DE HOOGTE!

© ByChristiana, tekst. Erica Budding, fotografie. All rights reserved.